Motivatie, de drijfveer om eigen gedrag te willen veranderen. De stemprofessional begeleidt en stimuleert een patiënt of leerling bij dat proces.
In een aantal blogs wordt dit onderwerp belicht, steeds een gedachte die mogelijk helpend kan zijn.
Vandaag:
een ouder met stemproblemen die ook (jongere) kinderen heeft.
Als je er van uit gaat dat stemgedrag deels aangeboren is (= de bouw van het instrument: lichaam en larynx), en deels aangeleerd gedrag is (bijv. de luidheid waarop gesproken wordt, de mate van binnensmonds spreken, van dialect spreken, etc.) is het de moeite waard met een patiënt in gesprek te gaan over het voorbeeld wat zij/hij geeft over de manier van spreken. Als je als ouder altijd (te) luid spreekt, is het logisch dat een van je kinderen dat gedrag zal imiteren. Om die reden wordt in gezinnen vaak door meerderen (te) luid gesproken.
Als ouder zou je dus ook een verantwoordelijkheid kunnen voelen over dat voorbeeldgedrag. Als je bij een stemprofessional merkt dat die te luide stem niet effectief is, slecht is voor je herstel, en wordt uitgenodigd om in het dagelijks leven wat minder luid te praten, kan de gedachte aan dat voorbeeldgedrag helpend zijn. Als ik (als ouder met een stemprobleem) mijn basisluidheid reguleer (= standaard wat zachter spreken) geef ik een goed voorbeeld voor mijn kind(eren). Daarbij kan de basisluidheid ook onderwerp van gesprek in een gezin worden: “ik (= mama/papa) probeer wat zachter te praten. Wil je me daarbij helpen? En misschien kunnen we afspreken dat we in huis niet meer naar elkaar roepen, maar naar elkaar toe lopen om iets te zeggen?”
In mijn praktijk als onderzoekend logopedist voer ik bovenstaand gesprek regelmatig met positief resultaat. Bij een controle vertellen ouders soms trots dat het gelukt is, bij zichzelf, maar ook bij hun kind(eren). Dat ene gesprekje is helpend geweest.
MdK/27.1.2020